زمین گیر بیابانی ام ( هوشنگ رئوف )




زمین گیر بیابانی ام 

پر از تنهائی 
دل خوشی ام همین است 
که ایستاده ام در مسیر باد 
و می پرسم :
((به کجا چنین شتابان ))

 

 

هوشنگ رئوف