هلهله می کشد ایلی (هوشنگ رئوف)

هلهله ی ایل 

**

هلهله می کشد ایلی 

با بار و بنه ی اردیبهشتی 

و بار می اندازد گرمسیر را 

در زمستان تنم

و مرور میشود در یادم 

بامدادی که برف 

سکوت منجمدی بود 

در دهان آب 

و دهان من 

در فصل شانه های تو پر می شد 

از عطر شیر داغ 

وقتی به دندان میزدم آن دانه های 

برشته ی ذرت را 

هوشنگ رئوف

 

ابرها با دلی پُر آمدند و(هوشنگ رئوف)

لهجه ی خلیج

**

ابرها با دلی پُر آمدند و

سر گذاشتند بر شانه ی کوه ها و 

بغض وا کردند و 

های هایشان پیچید 

در همه جا

 

و رود رودِ گریه هایشان رفت 

رفت 

تا بیفتند در لهجه ی خلیج و 

گم شوند در آب ها 

مثل گاهی که خیال ات می آید و 

مرا وامی دارد که 

سر بگذارم بر شانه ی کاغذ ها . ها ی. ها ی . های ...

هوشنگ رئوف

 

زنده ایم مثل قبر ها به هم نزدیک نیستیم (هوشنگ رئوف)

سنگ چین های ابدی 
** 
زنده ایم مثل قبر ها به هم نزدیک نیستیم 
گیرم که بعد از من تمامی فصل ها تابستان 
وتمامی روز ها پنجشبه 
و تو هم در گرما گرم ظهر 
نفس نفس 
از خیابان سنگ تراشان 
بلوک به بلوک 
آمدی 
و هی خیره شدی 
بر پلاک سنگی نشانیم 

دیگر چه فایده 

وقتی که گم شده ام پشت سنگ چین های ابدی 
و نیستم کنار خستگیت بنشینم 

دلم می خواست 
همین حالا 
همین لحظه 
که بغض کرده ام 
می آمدی 

میان چشمانم می نشستی 
می گفتم چه دیر کردی 
و های های از شوق می گریستم 



استاد هوشنگ رئوف

 

دل خوشی ام به عشق است و (هوشنگ رئوف)

طاقی با تراشه های آبنوسی کلام 
** 
دل خوشی ام به عشق است و 
خانه ی کوچکم 

با طاقچه ی کتاب 
و طاقی با تراشه های آبنوسی کلام 
دل خوشی ام به عشق است و 
خانه ی کوچکم 

که کلیدش 
بر لبخندت آویزان است 
و پنجره اش بر چهار گوشه ی جهان 
باز می شود 


استاد هوشنگ رئوف

 

نیم قرن پیش خُردک نهالی بودم (هوشنگ رئوف)

خُردک نهال 
** 

نیم قرن پیش 
خُردک نهالی بودم 
نه در خاک باغچه ای 
دل خوش به شیطنت های باد و فواره 
یا در کناره ی رودی 
دل در میانه ی گهواره ی موجی ترانه خوان 
تا دریایی 


نیم قرن پیش 
خُردک نهالی بودم 
که مرا در خاک سربی 
چاپخانه کاشتند 

حالاپیردرختیم 
پوک پوک 

تلنگری کافیست 

که درد ازمغز استخوانم فریاد برکشد 

استاد هوشنگ رئوف

گلویی بودی پر از آواز های بندری(هوشنگ رئوف)

تن لرزه ی دریا 
** 
گلویی بودی پر از آواز های بندری 
روی اسکله ای تاریک 
در آن شهر بارانی تعطیل 
شبی که تن لرزه ی دریا 
تا استخوانم رسیده بود 
نگفتی 
با آن هوای برفیت 
گرمسیر کدام سرزمین بودی 
که جنوب جنوب شرجی ریختی 
در برودت جانم 


استاد هوشنگ رئوف

فصلی بعد از صفر(هوشنگ رئوف)

فصلی بعد از صفر

**

جبهه جبهه هوای سرد پیاده میشود در ویرانه های تنم

مثل آن شب که دور شدی

مثل آن روز که دست کشیدی به موهایم 

و گفتی 

چه زمستان ماندگاری

کجایی کجایی 

انجا که هستی به آفتاب اشاره کن

کمی بر من بتابد

می خواهم این قندیل ها از چشمانم بیفتند

مثل برگ 

برگ برگ 

دارم به فصلی دیگر می اندیشم 

به فصلی بعد از صفر

به روشنایی روزی با چشمان زمردی 

دارم به فصلی دیگری می اندیشم

حتی اگر تکیه دهم به عصایی 

که از دست درختی به امانت گرفته باشم

استاد هوشنگ رئوف

نوزاد های خونی خاک (هوشنگ رئوف)

نوزاد های خونی خاک 

بلوغِ کوهی را 

در گاهواره های سنگی می نوشند .

هوشنگ رئوف

بر شانه های صخره (هوشنگ رئوف)

بر شانه های صخره 

شلال شلال 

گیسو تاب می دهد آب 

در قله ها 

معاشقه ی آفتاب و برف است 

هوشنگ رئوف

بر نیمکت روبرو یکی از خُجند ( هوشنگ رئوف )

شعرهای تاجیکستان ( 1)
برای دکتر سیامک موسوی 
***
بر نیمکت روبرو 
یکی از خُجند 
یکی از بَدخشان 
از طعم بوسه
میوه می دهند 
دهانِ یکدیگر را 
و هلهله ی شاد مینا ها 
از هسته های بوسه 
بر مخملِ چمنِ پارک . 

هوشنگ رئوف
بهمن 92 شهر دوشنبه

شعر های تاجیکستان (2)
**
زلال زلال
رودِ زرافشان 
غزل غزل می خواند 
ماه ِ بَدخشان را 
ومن 
یک جهان از تو دورم .

هوشنگ رئوف
بهمن 92

شعر های تاجیکستان (3)
**
بیتوته کرده اند 
در غریب نوازیِ چشمان یکدیگر 
تا در کنارشان 
غربت 
غریب نماند

هوشنگ رئوف

تماشا دارد چشمان ات ( هوشنگ رئوف )

تماشا دارد 
چشمان ات 
وقارِ جُفتی قوست 
حتا
در خیالِ کاشی ها

هوشنگ رئوف

یادت که می آید نامت ( هوشنگ رئوف )

یادت که می آید 
نامت 
روی زبان ام 
بال بال می کند 
و زبان گنجشک
پر می شود 
از جیک جیک گنجشک . 
 

هوشنگ رئوف

سفره خورشید اولین کتابم / انتشار پاییز 1353 / انتشارات نیما

پرنده ی عاشق گفت ( هوشنگ رئوف )

پرنده ی عاشق گفت 
آشیانه ام 
گهواره ای ست 
بر درختِ سیب 
فرشی بافته ام 
از تار های نفسِ زمین 
بر در گاهم 
فانوسِ خواهران ِگیلاس 
چشم اندازم تاکستان 
و در بال هایم 
دشتی پر از شبنم 
با یک گلو ترانه 
به طره ی بلند آبشار می رسم 
با دو گلو به دریا 
به آشیانه ام بیا 
همه را می بخشم به مهر بهارانه ات 
پرنده ی بانو
 

هوشنگ رئوف

از کتاب دو حنجره آواز نشر نصیرا

بند رخت می بندد تا حیاط باد ( هوشنگ رئوف )

عاشقانه 
**
بند 
رخت می بندد 
تا حیاط باد 
از نمی که شب می نشاند 
بر تن ات 
فردا 
روزِ خوش خوشان ِ آفتاب است 
با گل های پیراهن ات .

هوشنگ رئوف 

آینه روز به روز پیرتر می شود ( هوشنگ رئوف )

آینه روز به روز پیرتر می شود 
وهنوز نتوانسته ام 
قصه ای از خنده های انار را تعریف کنم 
قراربود ابرها 
در چشمانم جمع شوند 
تا به آبیاری انارستان بروم 
وبرای رودخانه ای که تشنه 
روی قلوه سنگ ها افتاده است 
فانوسی 
از سوسوی زلال چشمه ای کوچک روشن کنم 
نه ابر ها آمدند 
نه چشمه را دیدم 
و نه به آبیاری انارستان رفتم 
می ترسم 
از زخم سینه ی آینه می ترسم 
کاش 
یکی از همین شب ها می آمدی 
تا باهم 
روبروی زخم های آینه می ایستادیم 
ومن چشمانم را 
انار انار 
تا آخرین انار می گریستم .

هوشنگ رئوف
از کتاب نبض گلوی تاک